Wielkie kwiatostany, ciekawie powycinane liście, grube łodygi rosnące do czterech metrów. Barszcz Sosnowskiego jest nie tylko ozdobą, ale i wyjątkowo niebezpieczną rośliną. Roślina ta zawiera w soku silnie „parzącą″ substancję, działającą na skórę człowieka jak kwas solny. Barszcz jest wyjątkowo niebezpieczny, ponieważ nie tylko przyciąga uwagę pięknymi kwiatami, ale jego działanie nie jest odczuwalne ani widoczne w momencie kontaktu z rośliną, lecz w okresie późniejszym.

Barszcz Sosnowskiego pochodzi z Kaukazu. Do Polski został sprowadzony na początku  lat 50-tych do prac badawczych. Ze względu na dużą masę  jaką wytwarza sądzono, że pomoże on  rozwiązać problemy  paszowe  rolnictwa.  W  latach  siedemdziesiątych  ubiegłego  wieku  został  więc rozpowszechniony  w  niektórych rejonach  kraju  jako  roślina  pastewna.  Eksperymentalnie  był uprawiany w wielu ośrodkach na terenie całego kraju. Szczególnie dużym powodzeniem cieszyła się uprawa tej rośliny na Podkarpaciu i Podhalu oraz na podgórzu Sudeckim. Szybko okazało się jednak, że wartość paszowa barszczu Sosnowskiego jest znacznie mniejsza niż się spodziewano, w efekcie czego  zaniechano  jego  uprawy.  Jednak  barszcz Sosnowskiego wymknął  się  spod  kontroli,  „uciekł”  z pól uprawnych i przedostał się do siedlisk naturalnych, gdzie znalazł doskonałe warunki do wzrostu  i rozwoju i tym samym bardzo szybko się rozpowszechnił. Obecnie jego występowanie jest notowane na  terenie  całego  kraju.   W  Polsce  południowej,  południowo-wschodniej    i  południowo-zachodniej występuje  dość  powszechnie.  Początkowo  barszcz  Sosnowskiego  pojawiał  się  w  siedliskach ruderalnych,  do  których  należą  przydroża,  szlaki  turystyczne  i  nieużytki.  Następnie  zaczął występować na odłogach, a obecnie staje się bardzo kłopotliwy w leśnictwie, na niektórych użytkach zielonych, a niekiedy nawet na polach uprawnych.  Najczęściej występuje on na terenach wilgotnych, w poblżŜu cieków wodnych, kanałów i rowów.

Barszcz  Sosnowskiego  jest  rośliną  silnie  zachwaszczającą  teren,  a  dodatkowo  włoski  na  liściach  i  łodygach wydzielają substancję parzącą. Roztarte  liście  lub  łodyga mają charakterystyczny zapach kumaryny.  Parzące  działanie  tego  związku  nasila  się  podczas  słonecznej  pogody  i  wysokiej temperatury  oraz  dużej  wilgotności  powietrza.  Kontakt  z  tymi  roślinami  powoduje  zapalenie  skóry, powstawanie  pęcherzy,  nie  gojące  się  rany  i  długo  nie  zanikające  blizny  oraz  zapalenie  spojówek. Działanie  to  jest  szczególnie  niebezpieczne  dla  alergików  i  dzieci.  Ta  negatywna  cecha  barszczu Sosnowskiego spowodowała konieczność intensywnego zwalczania tego chwastu.